In 2016 werd in Wassenaar het Museum Voorlinden geopend, waarin de collectie van de industrieel en kunstverzamelaar Joop van Caldenborgh is ondergebracht. Het nieuwe museum voor moderne en hedendaagse kunst is op het oude landgoed Voorlinden gebouwd, dat tot in 1949 in het bezit was van de jonkheren Loudon.

In 1912 werd Voorlinden gekocht door jonkheer ir. Hugo Loudon (1860-1941), die gehuwd was met Anna Petronella Alida van Marken (1874-1953), die uit een patriciaatsfamilie stamde. Hij stamde uit een van oorsprong Schots geslacht en zijn grootvader vestigde zich in 1811 op Java en maakte daar carrière in het bestuur en als ondernemer. Zijn zoon werd minister van Koloniën en was in de jaren 1871-1875 gouverneur-generaal van Ned.-Indië. In 1884 werd hij in de Nederlandse adel verheven met het predicaat van jonkheer. Diens zoon was voornoemde jonkheer ir. Hugo Loudon en hij werd eerst hoofdadministrateur en nadien directeur van de Kon. Ned. Mij. Tot Exploitatie van Petroleumbronnen in Ned.-Indië – één van de voorlopers van Shell.

Met het fortuin dat hij verdiende, bouwde hij zich op Voorlinden een monumentaal en representatief landhuis in de Engelse landhuis- en cottagestijl, die in die tijd zeer populair was. Het interieur kreeg een kasteelachtige allure met een grote centrale hal met  een dubbele bordestrap met hieromheen de belangrijkste vertrekken, zoals zitkamers, de bibliotheek en de eetkamer. Alle vertrekken werden voorzien van betimmeringen met panelen en houtsnijwerk en de stucplafonds werden voorzien van guirlandes en decoratieve elementen. Bij het huis kwamen ook bijgebouwen voor het wagenpark en de rijpaarden. Om deze grote staat te kunnen voeren, was er veel personeel, dat onder leiding stond van een butler.

Ook de tuinen en het park werden onder handen genomen en in de nabijheid van het huis werden geometrische terrassen en tuinvakken met beelden en siervazen aangelegd, terwijl het park door de bekende tuinarchitect Leonard Springer in de Engelse landschapsstijl werd ontworpen met veel inheemse, maar ook exotische boomsoorten met daarin een tennisbaan.

In 1920 schilderde de internationaal befaamde portretschilder Philip Alexius de László (1869-1937), die reeds meerdere Loudons geportretteerd had, de tweede zoon jonkheer John Hugo Loudon (1905-1996), die gezeten was op het terras van Voorlinden met een tennisracket in zijn handen en met achter hem zicht op een beeldengroep met daarachter het weidse park. In de Tweede Wereldoorlog werd het landgoed gevorderd en na de oorlog werd er een tehuis voor kleuters in ondergebracht, die verzwakt en ondervoed waren.

In 1949 verkocht de douairière Loudon Voorlinden aan de PTT en nadat het een tijdlang een conferentieoord is geweest, is Voorlinden in 2016 een nieuwe fase ingegaan als museum.

Meer weten over Museum Voorlinden? Zie: www.voorlinden.nl.

Jonkheer Emile Joan Röell en Ming de Jong, Ruigoord, Amsterdam 20 september 2024.

Op zondag 22 september loopt er een timed online veiling af bij Veilinghuis Peerdeman in Utrecht met kunst, antiek, design en sieraden, met. Tot de aangeboden kavels behoren ook zilveren vorken met het familiewapen van de baronnen Mackay. Lees het verhaal hierbij hieronder en kijk voor de online catalogi van Veilinghuis Peerdeman in Utrecht op  Veilinghuis Peerdeman Utrecht – Online Catalogus

Kavel 2115 betreft zes dinervorken, Hollands Glad, die in 1730 in ’s-Gravenhage vervaardigd zijn. Ze zijn gegraveerd met het familiewapen van de baronnen Mackay en vaandel met motto ‘Manu Forti’.

Het geslacht Mackay was oorspronkelijk genaamd Morgan en zou volgens de traditie afstammen van de Graven van Moray. Na de verdrijving van de clan uit Moray en Ross vestigden zij zich in Strathnaver en heette sindsdien Mackay. De geschiedenis van de Mackays in Schotland is een aaneenschakeling geweest van strijd met andere clans, die hen dan eens grote overwinningen bracht met grote bezittingen en dan weer groot verlies, waarbij zij uiteindelijk overvleugeld werd door de Graven van Sutherland in wie zij hun leenheer moesten erkennen. In 1627 werd een voorvader door Koning Karel I van Engeland verheven tot Baronet of Nova Scotia met het predikaat ‘Sir’ en in 1628 tot Baron Reay of Reay in de Schotse adel.

In de 17e eeuw vestigde een jongere tak van de familie zich in Nederland, toen een voorvader in dienst trad van de Republiek als brigadier-generaal van het 1e regiment Schotse Brigade. Door het huwelijk met een erfdochter uit het geslacht Van Haeften kwamen de Mackays uiteindelijk, na het uitsterven van deze familie, in het bezit van de heerlijkheden Ophemert en Zennewijnen. In 1816 werd de familie opgenomen in de Nederlandse adel en in 1822 werd de titel van baron aan alle nakomelingenverleend. De Mackays behoren tot de weinige geslachten die zowel tot de Nederlandse als de Britse adel behoren.

In 1875 stierf de hoofdtak van de familie in Schotland uit en vererfden de titels van Baronet of Nova Scotia en Baron Reay of Reay op de Nederlandse tak. Voordien was in 1829 het enorme grootgrondbezit van ruim 300.000 acres (iets minder dan de provincie Utrecht) door de spilzucht van de 7e Baron Reay of Reay verloren gegaan. Hij leefde op te grote voet en had onder meer een geldverslindende maîtresse. Wat voor de Nederlandse tak overbleef, waren de Schotse titels en de herinneringen aan de eeuwenoude familiegeschiedenis.

De zes zilveren vorken worden getaxeerd op 250-350 euro. Veilingopbrengst: 700 euro.

Benieuwd naar wat er verder geveild wordt bij Veilinghuis Peerdeman in Utrecht? Kijk dan in de online catalogus op Veilinghuis Peerdeman Utrecht – Online Catalogus

De Werkgroep Adelsgeschiedenis (www.adelsgeschiedenis.nl) is opgericht in 1993 en heeft als voornaamste doel het bevorderen van de beoefening van en de kennis over de geschiedenis van de (Nederlandse) adel. Dit doet de werkgroep door middel van het uitgeven van het Jaarboek Virtus en monografieën in de Reeks Adelsgeschiedenis. Daarnaast organiseert de werkgroep symposia om het contact tussen onderzoekers en belangstellenden te vergroten. Ook organiseert ze voor haar leden excursies en webinars.

Voor de aanmelding en betaling van het symposium gelden de Algemene Voorwaarden van de Vereeniging tot beoefening van Overijsselsch Regt en Geschiedenis, de medeorganisator.

Koning Willem I was gehuwd met Wilhelmina Prinses van Pruisen, maar na haar overlijden zocht en vond hij een nieuwe huwelijkspartner: Henrica Adriana Ludovica Flora des H.R. Rijkgravin d’Oultremont de Wégimont (1792-1864). Het was een huwelijk dat op veel weerstand kon rekenen; Henriette, zoals zij genoemd werd, was hofdame geweest van Wilhelmina, was katholiek en stamde uit een Zuid-Nederlandse familie. Vooral het laatste lag gevoelig, omdat de Belgen zich in 1830 afgescheiden hadden en Henriette kreeg al snel de bijnaam ‘Jetje Dondermond’.

Ondanks de weerstand huwde Koning Willem I toch Henriette d’Oultremont en hij deed afstand van de troon. Zij vestigden zich in Berlijn, waar zij als Graaf en Gravin van Nassau door het leven gingen. In 1843 overleed Koning Willem I en Henriette verdween in de vergetelheid, totdat ruim een eeuw later bij toeval de correspondentie voor de dag kwam, die Willem en hofdame Henriette anderhalf jaar lang hadden gevoerd.

Nadat hij haar een huwelijksaanzoek had gedaan, werd zij als Belgische én roomse weggepest van het hof. Daarna dwong het volk, opgejut door de kroonprins en de pers, Henriette halsoverkop Nederland te verlaten. Hun correspondentie laat een wanhopig verliefde oude vorst zien en een schrandere, karaktervaste jonge vrouw, die haar reserves behield tegen een huwelijk dat haar en haar koning in grote problemen kon brengen. Zelfs op de dag vóór het geplande huwelijk in Berlijn overwoog ze rechtsomkeert maken, terug naar België. Maar de brieven brengen ook onder woorden dat Henriette in de aanloop naar het huwelijk geen ondergeschikte rol wenste te spelen. Met haar principes mocht niet gesold worden.

Dit boek biedt op basis van deze persoonlijke brieven een mooie inkijk in een vergeten huwelijk, waarbij de lezer een mooi beeld krijgt van een karaktervolle vrouw.

Link naar bestelmogelijkheid: https://verloren.nl/Webshop/Detail/catid/82673/eid/83197/een-koningsdrama

Bob Duijvestijn (1940) studeerde Duitse taal- en letterkunde aan de RU Utrecht en promoveerde aan de RU Gent op de Middelnederlandse Madelgijs en zijn Duitse vertaling (Johan de la Courtprijs en laureaat AWLsK). Van zijn hand verschenen talrijke bijdragen aan de studie van de middeleeuwse Karelepiek en de roman Hou het zakelijk (2015).

Bas Majoor en jonkvrouwe Evelien Marthe Sandberg, Wageningen 7 september 2024.

Ook dit jaar doet stichting Erfgoed Landfort weer mee met de Open Monumentendag op zaterdag 14 september 2024. Omdat dit jaar landelijk gekozen is voor het thema verbinding, heeft stichting Erfgoed Landfort contact gezocht met Duitsland. Een goede verbinding met de Duitse buren is immers voor allen in de grensstreek van belang. In de ochtenduren vindt op het gazon achter het landhuis een openluchtconcert plaats door het Halderner Blasorchester uit Rees en door leden van Harmonie St. Caecilia uit Megchelen. Dit concert is gratis toegankelijk voor degenen die een ticket voor het park hebben gekocht.

Bijzonder is dat het Landersmuseum uit Munster aanwezig is met herbaria die ooit toebehoorden aan Johann Albert Luyken. Verder is er in het park een kleine informatiemarkt met vertegenwoordigers van Duitse monumentenorganisaties, kastelen en landhuizen uit de grensstreek. Aanwezig zijn de monumentenorganisatie LWL (Landesverband Westfalen-Lippe), het Europese historische tuinenverband EGHN, Schloss Dyck en anderen. Daarnaast wordt in de middag de winnaar bekend gemaakt van de fotowedstrijd rond Huis Landfort die begin 2024 was uitgeroepen. De door de vakjury gekozen tien mooiste opnames zullen die dag ook worden geëxposeerd.

Natuurlijk zijn er die dag weer volop rondleidingen en als het een zonnige dag wordt, zal de tuin er verleidelijk bij staan. Vanwege Open Monumentendag geldt die dag het gereduceerde tarief van € 5,- toegang park. Wil men een rondleiding meemaken dan bedraagt de deelname € 10,- p.p. (inclusief toegang park). Normaal is dit € 16,- p.p. Omdat we veel bezoekers verwachten, wordt die dag enkel door de beletage van het landhuis rondgeleid.

Link naar het online reserveren van tickets: https://p.easydus.com/project/caeab365-c1dd-4daa-b36b-909d5f76d811/form/1?sig=fea53c4fa288f8689a1c1e86b74dce862eae5be9665cf7e476619fb5adb9fb1e

Cornelis Sander Dirk Bijl de Vroe en jonkvrouwe Elisabeth Lilian Corine Backer, ’s-Gravenhage 31 augustus 2024.

De familie Bijl de Vroe is een patriciaatsfamilie die is opgenomen in het Blauwe Boekje van het Nederland’s Patriciaat.

Duco Louis van Asbeck Laurey, geboren Rotterdam 28 augustus 2024, zoon van Arthur Louis baron van Asbeck en Lyzette Thérèse barones van Asbeck née Laurey.

Gijs Willem Leusink MSc en jonkvrouwe Victoria Cornelie Florentine van den Bosch MSc, Oldebroek 31 augustus 2024.

Een huwelijk op historische grond
In 1402 werd Sweder van Wijnbergen door de Hertog van Gelre beleend met ‘Swaluenborch’ – tegenwoordig Zwaluwenburg geheten – bij Oldebroek. Sweder van Wijnbergen is de stamvader van het adellijke geslacht Van Wijnbergen en de bruid is via haar moeder, een geboren barones Van Wijnbergen, een rechtstreekse nakomeling van hem. Hierdoor vindt dit huwelijk vandaag plaats op historische familiegrond.

Naast de Zwaluwenburg werd Sweder van Wijnbergen ook beleend met het goed Wimborch bij Doetinchem en in 1393 was hij reeds, namens zijn vrouw Griete, beleend met het goed Radeland bij Doesburg. In 1393 kocht hij Bulzebrouck bij Zeddam. Samen met zijn vrouw Griete en zoon Sywart werd hij in 1403 genoemd in een leenacte van de abdis van Elten. Niet alleen door zijn bezit, maar ook door de geografische spreiding hiervan, laat zien dat hij een edelman van aanzien was in zijn tijd.

Het geslacht Van Wijnbergen bleef eeuwenlang in het bezit van Zwaluwenburg tot het door huwelijk vererfde op het geslacht Van Haersolte: erfdochter Johanna van Wijnbergen huwde eind 16^e eeuw Rutger van Haersolte en hierdoor kwam Zwaluwenburg in het bezit van het adellijke geslacht Van Haersolte. In 1605 werd hun zoon Sweder van Haersolte beleend met Zwaluwenburg.